Jakoś ostatnio nie mam ochoty, żeby tutaj cuś pisać, więc może przedstawię swój kolejny wiersz, może nie jest on doskonały, ale piszę dla siebie a nie na jakieś konkursy ;))

          Oto on:

              Tyle pytań, a żadnej odpowiedzi

                Dlaczego jest tak jak jest

                   a nie tak jak być powinno

                   Dlaczego ja,

                 wciąż zagubiona

               nie mogę znaleźć wyjścia z labiryntu

              Dlaczego nie mogę wyjść

             z labiryntu moich snów

        i

         mojego życia.

         Dlaczego, dlaczego, dlaczego

       Tyle pytań, a żadnej odpowiedzi

     Dlaczego tak jest?

      Gdzie szukać odpowiedzi?

Jush kilka razy bliskie mi osoby, pisały tu, że nie tracą nadziei na to, że napiszę kiedyś jakiś optymistyczny wiersz...

Ostatnio przeglądając swój dziennik z moimi wierszami  na ostatniej stronie znalazłam jeden wiersz, pisany ołówkiem. Zupełnie o nim zapomniałam. Napisałam go jakoś na tych wakacjach w okresie kiedy moi przyjaciele wyciągnęli mnie z doła, który gnębił mnie przez 2 lata. Oto ten wiersz:

....W końcu czuję się wolna....

..to miłe uczucie....

pierwszy raz od dawna

patrzę w lustro i widzę siebie

taką jaką jestem

-nie ma już tej pętli na szyi

Zniknęły te nocne postacie

Zniknęły te osoby które widziałam

Gdy gasiłam światło i zamykałam oczy

...to miłe uczucie...

....W końcu czuję się wolna....

Teraz niestety nie oddaje on moich teraźniejszych uczuć. Wpadłam w nieznany mi dotychczas wir obojętności. Wiem, że tak jush ma być zawsze: poranek, gdy  nie chce się wstawać, zmierzch, kiedy nie chce się jeszcze umierać, wieczór pełen obaw, nie kończące się noce sennych udręk. Niekiedy mam wrażenie, że przegrałam swoją walkę o życie, chociaż żyję. Czasami wydaje mi się, że nie ma dla mnie ratunku, bo pozostało mi tylko poczucie bezsensu trwania wśród żywych. I wielki ból przez to wszystko. Teraz będzie bolało mnie nieustannie.

Cholera, teraz czytając to wszystko zastanawiam się, czy ktoś nie uzna mnie za wariatki,

 ale taka jush jestem...

A oto wiersz, który napisałam z przymusu- na polski....

Życie

Wszyscy je mają,

ale nie każdy umie określić, czym ono jest.

Czy tylko tułaczką przez morze smutków

morze, na którym czasami

można spotkać wysepkę o nazwie ,,szczęście”

A może jest ono czymś więcej?

Jedno jest pewne

Jest tam tylko jedno wejście

A 1000 sposobów na wyjście

Szczęście

Wszyscy go pragną

Ale tak naprawdę

nikt nie wie czym ono jest

Tylko ulotnym marzeniem

A może to świt

Każdego ranka....

Śmierć

Kiedy o niej myślimy

krew zalewa oczy naszej duszy

Wydaje nam się ona czymś złym

Mimo, że jest jedynym wejściem do krainy szczęście

do krainy, gdzie można spotkać Najwyższego

Tak naprawdę, to tylko ona jest nam wierna

Bo gdy nikt już o nas nie pamięta

Tylko ona czeka i czuwa kiedy nadejdzie ta chwila,

Kiedy oczy stracą blask

Bo wtedy ona zatriumfuje

Wtedy nadejdzie wielki czas jej zwycięstwa

Zwycięstwa nad każdym z nas

A wtedy nie możemy powiedzieć jej NIE

Życie, Szczęście, Śmierć

- są to trzy jedyne prawdy

dotyczące naszego istnienia

Jednak jest jeszcze coś

Coś, albo raczej Ktoś

Ktoś, kto nimi rządzi

Ktoś, kto decyduje kiedy i na co

Przyjdzie czas

Jest On

Jest...

Bóg

To przychodzi nocą, czasami jush o zmierzchu, rozdrabnia uścisk wokół mojego serca na tysiące kłujących tępo szpilek, osaczał mnie lęk szumiących drzew i uśpionych ptaków. Dziecięcym umysłem usiłuję rozwiązać zagadkę nocnego istnienia w innych stanach świadomości.

Jstem teraz w szkole, więc  nei będę się rozpisywala, choć mam Wam duuużo do opowiedzenia.....(niestety nic milego:(..)

Chcialabym tylko przeprosić wszytskie osoby które czasami zaglądają na tego bloga, że nić tu ostatnio nie piszę, ale mój koffany braciszek coś namotal przy kompie i teraz nie mogę w domu wejść do internetu. Więc nie martwcie się o mnie (zwlaszcza Ty Edzio i Kosiu ;)) 3majcie   się wsytcy cieplutko